مطالعه اکولوژی زیستگاه شاه میگوی صخره ای panulirus homarus در منطقه رمین، دریای عمان

شاه میگوی صخره ای panulirus homarus linnaeus, 1758 سخت پوستی دریایی در سواحل صخره ای استان سیستان و بلوچستان است. ذخایر شاه میگو در سال های اخیر کاهش یافته و  لذا لازم است برنامه ریزی جهت بازسازی ذخایر آن و نیز ایجاد زیستگاه های مصنوعی صورت گیرد. ازاین رو به منظور شناسایی ویژگی های اکولوژیک زیستگاه شاه میگوها در مناطق صخره ای سواحل رمین در شرق خلیج چابهار از دی ماه 1378 تا آذر 1379 بصورت ماهانه نمونه برداری از آب برای تعیین میزان دما، شوری، اکسیژن محلول، ph و کدورت، نمونه گیری از رسوب جهت بررسی ماکروبنتوزها، و نمونه برداری از شاه میگوها جهت زیست سنجی انجام شد. میانگین دمای آب در دوره بررسی 8/2±56/26 درجه سانتیگراد بود. بیشترین و کمترین مبانگین ماهانه دمای آب بترتیب برابر با 1/31 و 53/22 درجه سانتیگراد در ماه های اردیبهشت و بهمن ثبت شد. میانگین های سالانه شوری برابر با 71/1±78/38 گرم برلیتر، اکسیژن محلول به میزان 12/1±07/6 میلی گرم برلیتر، اسیدیته آب برابر با 17/±22/8 واحد، و میزان کدورت برابر با ftu98/2±03/3 بدست آمد. میانگین فراوانی سالانه ماکروبنتوز برابر با 2±123 عدد برمترمربع بود که بیشترین آن مربوط به اردیبهشت و آبان بترتیب برابر با 101±376 و 34±303 عدد برمترمربع بود. ماکروبنتوزهای غالب را سفالوکورداتا، پرتاران، کرم های لوله ای، زره داران، شکم پایان، دوکفه ای ها و دوجورپایان با حدود 95 درصد فراوانی کل ماکروبنتوزها تشکیل دادند. میانگین اندازه طول کاراپاس شاه میگوها در طی دوره مطالعه برابر با 85/15±36/71 سانتیمتر و میانگین وزن بدن آنها 06/13±68/370 گرم بدست آمد. افزایش دمای آب تآثیر معنی داری بر افزایش تعداد ماکروبنتوزها داشت (005/0p